Misschien was de tijd er gewoon niet rijp voor. Met de mobiele telefoon waren we er vrij snel uit welke vorm handig was. Het lijkt erop dat dat bij de volgende stap een stuk lastiger is.
Fabrikanten worstelen duidelijk met het ontwikkelen van de meest functionele en tegelijk draagbare wearable. De interface blijft een uitdaging, en je krijgt simpelweg niet dezelfde gebruikerservaring meer als het display nog maar drie bij drie centimeter bedraagt. Ik ben er niet van overtuigd dat het doel van convergentie moet zijn om alle functionaliteit onder een zo klein mogelijk schermpje te proppen. Een fatsoenlijk te bedienen toetsenbord is lastig te maken op zo’n kleine schaal, sommige mensen hebben al moeite met dat van een smartphone, laat staan een van horlogeformaat. En stembesturing is helaas nog verre van uitontwikkeld. Ook kom je er bij het bellen met een horloge snel achter dat het niet handig is als je directe omgeving het hele gesprek kan meeluisteren. Als men alleen jouw kant van de conversatie hoort, blijft er toch altijd nog genoeg te raden over.
Het is lastig te voorspellen waar de ontwikkelingen naartoe gaan. Al een paar jaar zoeken we ons heil in een wearable om de pols, en met Glass probeerden we alle functionaliteit in een bril te stoppen. Misschien blijkt de ideale vorm wel een stap verder te liggen, bij slimme implantaten die minder aansturing vragen. De grenzen van wat gebruikers acceptabel en zelfs wenselijk vinden, worden continu verlegd. Ik ben benieuwd of we eind 2015 de ideale wearable hebben gevonden, of dat we met z’n allen alvast chips laten implanteren.
Nancy van Rijn is Project Manager e-Marketing & Copywriter bij Ingram Micro B.V.
@Nancy_Writes
[Deze column is eerder gepubliceerd in ChannelConnect Magazine, wintereditie 2014/15]