De verkiezingstijd is achter de rug, dus het zal er wel bij horen: klagen. Maar waarom is Nederland zo ontevreden? We hebben één van de zwaarste crises ooit achter de rug en iedereen heeft het beter dan tien jaar geleden.
Natuurlijk zullen er individuele gevallen zijn waarbij men onder de streep is uitgekomen. Maar ik snap niet dat er alleen wordt gesproken over wat men niet heeft. In plaats van hoe geweldig het is dat we als maatschappij hebben gezorgd voor een stabiel inkomen in onverwachte moeilijke, soms pijnlijke tijden. In landen om ons heen zijn pensioensystemen gebaseerd op de inkomsten uit premies. Wij rekenen met het rendement uit opgebouwd kapitaal. Als we in tegenspoed terechtkomen, zal dus ook de opbouw van gelden afnemen en dus de uitkering van pensioenen. Marginaal, maar dat wordt anders ervaren.
Ons geklaag wordt overal ter wereld herkend. Eind februari zat ik met collega’s aan de bar van een restaurant in Los Angeles. Ingram Micro’s hoofdkantoor zit daar en ik mag (moet) daar nu eenmaal veel zijn. Na de gebruikelijke vragen over Trump komt de onvermijdelijke vraag hoeveel belasting we eigenlijk betalen. En; “Ik heb gehoord dat Nederland erg duur is.” Kom niet aan de trots van een Hollander. Nou, daar gaan we. Hoezo, Nederland te duur! Ja, toegegeven we betalen maximaal 52 procent inkomstenbelasting, maar dat doen jullie ook al is het over een hogere staffel. Amerikanen betalen 25 procent aan ‘Capital Gain’ (belasting over winst op aandelen en privévermogen). In Nederland is dat 0 procent. En de onroerendezaakbelasting? Die is 1 à 2 procent. Ik kan het weten want ik heb een stuk grond ergens in de buurt van New York. In Nederland is dat ongeveer 0,1 procent.
En wat klagen we over onze WOZ-waarde en de bijbehorende belasting. De keerzijde, we betalen omgerekend 10 dollar per gallon brandstof, ongeveer vier keer de Amerikaanse normen. Maar we rijden maar een kwart van hun afstanden, dus netto zal het niet zo veel verschillen. De sales tax, ofwel BTW, is met 21 procent, afhankelijk van de staat waar je bent, de helft of minder. Maar daarvan worden zaken als infrastructuur en onderwijs betaald. Over onderwijs gesproken. Mijn dochter studeert medicijnen en mijn zoon business management. Ik betaal daar als Nederlander niets voor, op wat studiegeld na. Mijn vrienden in de VS betalen gemiddeld 55.000 (!) dollar. Per kind, per jaar en alleen voor het collegegeld en dus zonder wonen en eten.
Terug in Nederland met een jetlag kijk ik vanaf de bank naar televisie en we zitten in de verkiezingstijd. Iedere leider van dit land, op Rutte na, komt uitleggen hoe slecht we het hebben en dat niets deugt van het gevoerde beleid. Luister eens even; we hebben het beter dan wie ter wereld ook?! Kan er nu niemand zeggen; “We hebben het goed al heeft u, meneer Rutte, een aantal dingen fout gedaan, zoals wat beloftes en het Oekraïne-referendum. Maar als we nu al het goede nemen en wat andere partijen brengen wat punten in dan zullen we de komende vier jaar nog beter maken. Dat doen we in het bedrijfsleven ook. En omdat we fouten maken, en helaas ik ook (heel soms), komen we toch samen verder.
Nederland is het meest geweldige land om te leven, je kinderen te mogen laten opgroeien en vooral jezelf te mogen zijn. Met al zijn tekortkomingen en onhebbelijkheden. Ik blijf!
Erik Monninkhof is verantwoordelijk voor Vendor Relations bij Ingram Micro.
Reageren? erik.monninkhof@ingrammicro.com
[Deze column is eerder gepubliceerd in ChannelConnect magazine nummer 1-2017]
